M.Mubin's Short Story Kahin Kuch Ghalat in Punjabi Shamukhi
کتے کچھ غلط...:: لیکھک : ایمّ. مبین
اردو کہانی :
کتے کچھ غلط...
لیکھک : ایمّ. مبین
سمپرک : ادب نامہ، 303، کلاسک پلاجا، تنّ بتی، بھونڈی-421302، ج. ٹھانے (مہاراشٹر)
انوواد : مہیندر بیدی، جیتو
تنّ دناں توں پرستھتیاں اسدے بالکل وپریت چل رہیاں سن تے اسدی کجھ سمجھ وچ نہیں سی آ رہا کہ اوہ کی کرے؟
تنّ دن پہلاں کشور نوں دل دا دورہ پیا سی تے اسنوں ہسپتال وچ داخل کرنا پیا سی۔
جس دن کشور ہسپتال وچ داخل ہویا سی، اس دن شہر وچ اسدیاں چار سبھاواں سن...چار وڈے-وڈے اپ-نگراں دیاں مہلا-منڈل شاکھاواں، اسدی پردھانگی ہیٹھ، شریمتی لتا گپتا اتے ہوئے اتیاچار دے ورودھ وچ کیتیاں جا رہیاں سن۔ اسنے صرف پردھانگی ہی نہیں سی کرنی سگوں اوہناں وچ روہیلے بھاشن وی دینے سن۔
رات ہی اسنے ساری تیاری کر لئی سی۔
تنّ سبھاواں وچ کی بھاشن دینا ہے، اسنے لکھ لیا سی۔ تناں سبھاواں وچ بھاشن تاں اکو ہی سی، بس ترتیب وچ تھوڑھا-تھوڑھا انتر کر لیا سی اوہنے۔ کس سبھا وچ کہڑی ساڑھی، کہڑے گہنے پاؤن نے—کیسا میکئپّ کرنا ہے، پورا من بنا لیا سی۔
پر سویرے 6 وجے کشور دی چھاتی وچ حلقہ جیہا درد ہویا۔
پہلی علاج سیوا پچھوں وی جدوں آرام نہ آیا تاں اسنے اپنے پھیملی ڈاکٹر نوں فون کرکے بلا لیا۔
ڈاکٹر نے معائنہ کرن پچھوں اعلان کر دتا کہ دل دے دورے دے آثار نے، ترنت ہسپتال لے جانا ضروری ہے۔
کشور نوں اک ہارٹ سپیشلسٹ کول لے جایا گیا۔ اسنے ترنت کشور نوں انسینٹو کیئر یونٹ وچ داخل کرکے علاج شروع کر دتا۔
گیاراں وجع گئے سن۔
گیاراں وجے اسدی دادر دفتر وچ سبھا سی۔
اس لئی بڑے وڈے امتحان دی گھڑی سی ایہہ—اک پاسے پتی سی، دوجے پاسے سبھا۔
جے پتی دا دھیان رکھدی ہے تے سبھا وچ نہیں جاندی تاں اج تک جہڑا عزت-مانت بنیا سی، پھکا پے سکدا ہے۔
اجیہی حالت وچ پتی نوں چھڈّ کے سبھا وچ جاندی ہے تاں سارے پاسیوں اس اتے انگلاں اٹھنگیاں—
“دیکھو، کیسی عورت اے...پتی دی جان 'تے بنی ہوئی اے تے اسنوں نیتاگری دی پئی اے۔”
“ناری مکتی دا نعرہ لاؤن والیاں عورتاں اکثر اویں کردیاں نے جی۔”
“او بھائی صاحبَ ایہہ ادھنک ناریاں نے...ایہناں لئی تاں ایہناں دی ستنترتا تے ادھنکتا ہی سبھ کجھ اے۔ منکھی رشتے بھاویں پتی ہوئے جاں بچے ہون—ایہناں لئی کوئی مہتو نہیں رکھدے۔”
جدوں اس توں صبر نہ ہویا تاں اس جگہ فون لایا جتھے سبھا ہونی سی۔
“مسیج ورما،” دوجے پاسیوں کیہا گیا، “سارے مہمان سمیں 'تے آ گئے نے، سبھا لئی وی خاصی بھیڑ جمع ہو گئی اے—بس تہاڈا ای انتظار اے۔ تسیں آؤ تاں سبھا دی کاروائی شروع کریئے۔”
اسنے فون تاں اس لئی کیتا سی کہ اوہ سبھا دی سکتر نوں دسّ دئے کہ اوہ سبھا وچ نہیں آ سکدی، اجیہی مجبوری ہے...پر دوجے پاسے دی رپورٹ سن کے اسنوں لگیا کہ جے اوہ سبھا وچ نہ گئی تاں سبھا پھلاپ ہو جائیگی تے سبھا وچ نہ جان کرکے اسدے ناں 'تے وی دھبہ لگیگا۔
“بس میں آ رہی آں۔” کہہ کے اسنے فون رکھ دتا۔
اسے سمیں ڈاکٹر نے آ کے اسنوں کھشکھبری سنائی—
“مسیج ورما گھبراؤن تے چنتا کرن والی کوئی گلّ نہیں، ہن مسٹر ورما خطرے 'چوں باہر نے—معمولی جیہا دورہ سی، جس اتے اسیں قابو پا لیا اے۔ ہن اوہناں نوں آرام دی لوڑ اے۔ تسیں چاہو تاں اوہناں نوں مل سکدے او۔”
ڈاکٹر دی ایہہ گلّ سندیاں ہی اوہ تیر وانگ کشور کول پہنچ گئی۔
“کشور تسیں کیسے او ہن؟”
“ہن ٹھیک آں۔” کشور دے بلھاں دوآلے فکی جہی مسکان کھلر گئی—اسدا چہرہ پیلا ہویا-ہویا سی تے خاصہ کمزور لگّ رہا اوہ۔
“تہانوں کوئی تکلیف تاں نہیں نہ ؟”
“نہیں، ہن میں بالکل ٹھیک آں ۔”
“تہانوں میری ضرورت تاں نہیں ؟”
“کیوں ؟ ایہہ سوال کیوں پچھ رہی ایں توں ؟”
“کشور تسیں تاں جاندے ای او، چارے اپ-نگراں وچ اج میریاں سبھاواں نے...دادر والی سبھا تاں شروع ہون والی اے، بس میری اڈیک ہو رہی اے...میں جاواں؟”
“جاء...” کشور نے مری جہی آواز وچ اتر دتا۔
“کشور مینوں واپسی 'تے دیر وی ہو سکدی اے۔”
“کوئی گلّ نہیں،” کشور بولیا، “میری دیکھ-بھال لئی ڈاکٹر تے نرساں نے۔”
“تھینکس کشور، تسیں کنے سمجھدار او، میرا کنا خیال رکھدے او۔ بھگوان تہاڈے ورگا سمجھدار پتی ہریک زنانی نوں دئے۔” کہندی ہوئی اوہ کشور دا متھا چمّ کے بجلی وانگ وارڈ وچوں باہر نکل گئی۔
سبھا وچ اسنے بڑا زوردار بھاشن دتا۔ اسدے ہر واک اتے حالَ وچ تاڑیاں گونجیاں۔
ہن اوہ زمانہ لد گیا، جدوں عورتاں گھنڈ وچ لپٹیاں گھر دی چاردیواری وچ سارا جیون گزار دیندیاں سن۔ اج دی عورت جیون دے ہر کھیتر وچ مرداں دے نال-نال، مرداں دے موڈھے نال موڈھا جوڑ کے چلناں چاہندی اے۔ وڈے-وڈے ودواناں نے اس گلّ نوں منّ لیا ہے کہ دیش دی پرگتی لئی عورتاں دی مدد تے راشٹری کماں وچ اوہناں دی بروبر دی حصیداری ہونا بڑی ضروری ہے۔ اج اوہی دیش پرگتی کر رہے نے جہناں دیشاں دیاں عورتاں دیش دے راشٹری کماں وچ حصہ لیندیاں نے۔ مہلا-منڈل وی اک اجیہی سنستھا ہے جہڑی راشٹر دے ہت تے دیش دی ترکی لئی نویں-نویں کارج-کرم چلاؤدا ہے۔ اوہناں کارج-کماں وچ عورتاں دا شامل ہونا دے دیش دی پرگتی وچ ہتھ ونڈاؤنا مکھ مدعا ہندا ہے۔ لتا گپتا وی اوہناں کارج-کماں وچ شامل ہندی سی تے دیش دی پرگتی لئی کم کر رہی سی۔ اسدا مہلا-منڈل دے کارج-کماں وچ شامل ہونا کی کوئی پاپ سی؟ جے نہیں سی تاں پھیر اسنوں ایہناں کارج-کماں وچ شامل ہون توں کیوں روکیا گیا؟ نہ صرف روکیا گیا سگوں اسنوں اسدے اس کارج دی اجیہی گھناؤنی سزا دتی گئی کہ صدیاں تک اس سزا نوں سن کے مانوتا کمبیگی۔ اسدے ہتھ، پیر تے چہرہ تپدیاں سلاکھاں نال داغ دتے گئے تے ایہہ گھنونا کارج جاں اپرادھ کرن والے ونود گپتا نے، اسدے پتی—جہڑے ہن تک اپنی پہنچ کارکے آزاد نے۔ تے کیڈی وڈی تراسدی ہے ایہہ کہ اج دے یگ وچ جدوں ساری دنیاں وچ عورت دی آزادی دی گلّ ہو رہی ہے، برابری دی گلّ ہو رہی ہے، اتھے بھارتی ناری دمن تے اتیاچار دی شکار ہو رہی ہے۔ اس لئی اپنی آزادی دی گلّ کرنا پاپ ہے۔ مسیج گپتا نے ایہہ حوصلہ کیتا تاں اسدی، اسنوں ایہہ سزا ملی کہ اسدے ہتھاں تے چہرے نوں گرم سلاکھاں نال داغ دتا گیا تے ایہہ اپرادھ کرن والا اسدا اپرادھی پتی اج تک آزاد گھم رہا ہے۔ لتا دے نال انصاف نہیں ہویا۔ اسیں لتا لئی انصاف چاہندے ہاں۔ جے لتا نال نیاں نہ کیتا گیا، اسدے پتی نوں اسدی کوجھی حرکت دی سزا نہیں دتی گئی تاں ساڈی سمچی عورت جاتی اس لئی اندولن کریگی۔'
اسے قسم دے بھاشن اسنے چارے سبھاواں وچ دتے—اسدے بھاشن نے خوب تاڑیاں کھٹیاں تے جےَ-جیکار وی ہوئی۔ لتا گپتا، سمن ورما زندہ باد۔ ونود گپتا ہائے-ہائے دے نعرے وی لگے۔
رات دے گیاراں وجے اسدی انتم سبھا سماپت ہوئی تے اوہ سبھا 'چوں سدھی ہسپتال پہنچی۔
اس وچ اسنے کئی واری چاہیا کہ اوہ ہسپتال فون کرکے کشور نال گلّ کر لئے، اسدی طبیعت بارے پچھے—پر سماں ہی نہیں سی مل سکیا۔
جدوں اوہ ہسپتال پہنچی، کشور گوڑھی نیند ستا ہویا سی۔
“اسیں اوہناں نوں نیند دا انجیکشن دے دتا اے تانکِ گوڑھی نیند آئے تے زیادہ توں زیادہ آرام ملے۔” ڈاکٹر نے اسنوں دسیا۔
“مسیج ورما تسیں سارا دن کتھے سو؟ کشور صاحبَ واری-واری تہاڈے بارے پچھ رہے سن؟”
“میں بڑے ضروری کم وچ پھسی ہوئی ساں ڈاکٹر صاحبَ۔” اس بولی، “میں اوہناں نوں دسّ کے گئی ساں، پھیر وی میرے بارے پچھ رہے سن؟”
“ہاں،” ڈاکٹر نے کیہا، “اوہناں دی تکلیف کجھ ودھ گئی سی۔ ظاہر ہے، اجیہی حالت وچ اوہ تہانوں ہی پچھنگے۔ ویسے اسیں دوائیاں نال ودھ رہی تکلیف اتے قابو کر لیا سی، پر اوہ کہندے نے نہ کہ کدی-کدی دوائی نالوں ودھ پربھاوشالی کسے اپنے دا کول ہونا ہندا اے—اس لئی میرا ایہو مشورہ اے تسیں ودھ توں ودھ سماں مسٹر ورما کول رہن دا یتن کرو۔”
“جی۔” اسنے کیہا تے ڈاکٹر کمرے وچوں باہر چلا گیا۔
کشور پلنگھ اپر گھوک ستا ہویا سی۔
سارے دن دی بھجّ نٹھّ پچھوں اسدا سارا سریر ٹٹّ رہا سی۔ اکھاں نیند-وسد مچدیاں جا رہیاں سن۔ من چاہ رہا سی گوڑھی نیند سوں جائے تے ایہہ ساری تھکان لاہ لئے۔
پر اسنوں گوڑھی نیند صرف اپنے بسترے، اپنے پلنگھ تے ہی آ سکدی سی۔
کشور کول کوئی نہیں سی۔ اسدے آؤن پچھوں نرساں وی چلیاں گئیاں سن۔ شاید ایہہ سوچ کے کہ ہن اوہ آ گئی ہے، اوہی کشور دی دیکھبھال کریگی۔
اسدا کشور کول رکنا بڑا ضروری سی۔ پر اوہ رک نہیں سی سکدی۔
کیونکہ دن بھر دی تھکان لاہن لئی گوڑھی نیند سونا ضروری سی تے انج کشور کول ہسپتال وچ نہیں سی ہو سکدا۔
کلھ وی اج وانگ ہی بھج-دوڑ بھریا دن ہوئےگا۔ دو منتریاں نوں مل کے میمورینڈم دینا سی۔ پرسوں دے مورچے دی تیاری کرنی سی۔ جلوس کڈھن لئی پولیس دی اجازت لینی سی—مورچے وچ شامل ہون لئی کئی جنیا نوں سوچت کرنا سی۔ پترکار-سبھاکار نوں مورچے دے ادیش بارے دسنا سی۔ مکھ ادیش ونود دی گرفتاری، اسنوں سخت توں سخت سزا دواؤنا سی۔ لتا گپتا نال ایہو سبھ توں وڈا انصاف ہوئےگا۔
لتا ہسپتال وچ سی۔ پولیس نے ونود نوں گرفتار کیتا سی، پر پھیر ضمانت اتے چھڈّ وی دتا سی کیونکہ لتا اجے تک اپنا بیان نہیں دے سکی سی، جس دے آدھار اتے ونود نوں گرفتار کرکے اسدے ورودھ کاروائی کیتی جا سکے۔
تے اوہناں لوکاں دی منگ سی کہ ونود نوں ترنت گرفتار کرکے جیل بھیجیا جائے۔ لتا دا بیان آؤندا رہے گا۔ لتا اپر ونود نے جہڑا اتیاچار کیتا ہے، اس پچھوں لتا اسدے خلاف ہی بیان دئیگی۔ لتا دے پچھے پورے منڈل دی طاقت ہے۔ منڈل لتا نوں نیاں دوا کے ہی رہے گا۔
پر پولیس نے ایہہ کہہ کے دوبارہ ونود نوں گرفتار کرن توں انکار کر دتا سی کہ بناں لتا دے بیان دے اسیں ونود نوں ہتھ نہیں پا سکدے۔ بس اسے دے ورودھ وچ اوہناں ایہہ اندولن چھیڑیا ہویا سی۔ لتا اوہناں دے منڈل دی اک اکائی دی میمبر سی۔ اوہ منڈل دیاں میٹنگاں وچ لگاتار آؤندی سی، اس کرکے اس تے اسدے پتی وچکار وار-وار جھگڑا ہندا سی۔ پتی دا کہنا سی گھر دے ضروری کم چھڈّ کے اوہ میٹنگاں وچ نہ جایا کرے تے لتا پتی دی گلّ نہیں مندی سی۔ اس گلّ اپر جھگڑا ودھ گیا۔
لتا میٹنگ وچ جان 'تے اڑی رہی۔ اس اتے ونود نے گرم سلاخاں نال اسدے ہتھ، پیر، چہرہ داغ دتا سی۔
اف!
ایہہ سن کے ہر کوئی کمب جاندا سی تے ہرکھ-بھڑک جاندا سی۔ اپردھی نوں سزا دواؤن لئی ہریک نے قمر کسی ہوئی سی اسے لئی ایہہ اندولن چھڑیا ہویا سی۔ پردھان ہون دے ناطے اوہ وی خاصی سرگرم سی، پر کشور دی بیماری راہ دا روڑا بن گئی۔
ایہی گلاں سوچدی سوچدی اوہ نال والے پلنگھ اپر سوں گئی۔
کدوں اکھ کھلھی پتہ نہیں پر اینا احساس ہویا کہ کشور اسنوں بلاء مار رہا سی۔
“کی گلّ اے؟” اوہ اکھاں ملدی ہوئی اٹھ گئی۔
“پانی دیویں۔” کشور بولیا، “میں کدوں دا آوازاں مار رہاں...گھنٹی وجائی پر کوئی نرس وی نہیں آئی۔”
اسنے کشور نوں پانی دتا تے جا کے ڈیوٹی نرس اتے ورھ پئی—
“میرے پتی کدوں دے گھنٹی وجا رہے نے، کوئی سندا ای نہیں۔ کی ایسے گلّ دے تسیں لوک اینے پیسے چارج کردے او؟ کی ایہو سیواواں نے تہاڈیاں؟ میں اپر تک تہاڈی لوکاں دی شکایت کرانگی۔”
“میڈم اسیں سمجھے تسیں کول او، اس لئی نہیں آئے۔” نرس نے ڈردیاں-ڈردیاں کیہا۔
“میں سوں گئی سی۔” اسنے ہرکھ کے کیہا، “جے میری اکھ نہ کھلھدی تاں کی میرا پتی تڑپھ-تڑپھ کے پیاسا مر جاندا؟” اوہ ہرکھ وسّ پیر پٹکدی ہوئی پھیر کمرے وچ آ گئی۔
“سمن آ میرے کول بیٹھ۔” کشور کیہا، “مینوں نیند نہیں آ رہی۔”
“تہاڈی طبیعت تاں ٹھیک اے نہ؟”
“ہاں، ٹھیک اے۔” کشور نے کیہا، “صرف نیند نہیں آ رہی۔”
“کشور تسیں سون دی کوشش کرو...” اوہ بولی، “مینوں کلھ بڑا ضروری کم ایں؛ سارے دن دی بھج-دوڑ کرکے بری طرحاں تھکی ہوئی آں—پلیز مینوں سون دیو۔”
“او-کے ڈارلنگ۔” کشور بولیا۔
سویرے اکھ کھلھی تاں چھ وجع چکے سن؛ پھیر وی نیند دا خمار نہیں سی اتریا۔
“کشور تہاڈی طبیعت کیسی اے؟”
“ٹھیک اے پر ساری رات سوں نہیں سکیا...”
کشور نال اک دو گلاں کرن پچھوں اوہ گھر چلی گئی ایہہ کہہ کے کہ اوہ دوپیہرے آئیگی۔�
گھر پہنچی تاں آیا سونوں نوں سکول جان لئی تیار کر رہی سی۔
“میم صاحبَ بابا سکول جان لئی نانہہ کہہ رہا اے۔”
“کی گلّ اے بیٹا، تسیں سکول کیوں نہیں جانا چاہندے؟”
“ممی میرا جی نہیں کردا۔” سونوں بولیا۔
“ایہہ چنگی گلّ نہیں بیٹے۔” اسنے سونوں نوں کیہا۔
“میم صاحبَ بابا نوں کچھ-کچھ بخار وی لگّ رہے۔” اسنے سونوں دے متھے اپر ہتھ رکھیا تاں من تراہ گیا۔
سونوں نوں واقعی تھوڑھا بخار سی۔
“آیا سونوں نوں پہلاں ڈاکٹر نوں وکھاء آویں، پھیر کجھ ہور کریں...مینوں اج بڑے کم نے۔”
“جی میم صاحبَ۔” آیا بولی تے اوہ تیار ہون لئی اپنے کمرے ولّ تر گئی۔
اوہ بڑی بھجّ نٹھّ تے تھکاء دین والا دن سی۔ اک دو منتریاں نال گلاں ہوئیاں سن۔ اک دو ادھیکاریاں نوں ڈرایا-دھمکایا گیا سی۔ مورچے لئی پولیس دی منزوری لئی گئی سی تے انت وچ ساریاں جا کے لتا نوں ملیاں سن تے اسنوں دسیا سی کہ اسنوں انصاف دواؤن خاطر اوہ سبھ کجھ کر-کراء رہیاں نے۔
“ایہہ سبھ تسیں کیوں کر رہے او؟” ساریاں گلاں سن کے لتا بولی، “انج تاں ونود سنکٹ 'چ پھس جانگے۔”
“اسیں ایہو چاہندے آں کہ پولیس ونود نوں گرپھتار کرے تے قانون اسنوں سخت توں سخت سزا دئے۔”
“پر کس لئی؟”
“اس اپرادھ تے اتیاچار لئی جہڑا ونود نے تیرے اپر کیتا اے۔ مہلا منڈل دیاں میٹنگاں وچ شامل نہ ہون لئی تیرے ہتھ، پیر، چہرہ تے سریر نوں گرم سلاکھاں نال داغ دتا...”
“نہیں ایہہ جھوٹھ اے کہ اوہناں میرے سریر نوں داگیا ہے۔” لتا بولی۔
“ایہہ سچ اے کہ اس دن اوہناں دی طبیعت ٹھیک نہ ہون کرکے اوہناں مینوں میٹنگ وچ جان توں روکیا...جدوں میں نہیں منی تاں ڈراؤن لئی اوہ سلاخ گرم کر لیائے، پر اوہناں دا مینوں ساڑن دا قطعی ارادہ نہیں سی۔ گھبرا کے میں اوہناں نوں پچھے نوں دھریکیا تاں سلاخ اوہناں دے ہتھوں چھٹّ گئی تے میرے چہرے تے سریر نال لگن کرکے اوہ سڑ گیا۔ اینی گلّ دی تسیں للّ نال بناؤ؛ تہاڈے اس اندولن کرکے پولیس ونود نوں گرپھتار کر لئےگی۔ ساڈا گرہستی جیون خطرے وچ پے جائیگا۔”
لتا دے اس بیان پچھوں اوہ سر پھڑ کے بیٹھ گئیاں۔ اوہناں نوں لگیا جویں اوہ اپنیاں پرچھائیاں نال لڑ رہیاں ہین۔ چنگا ہویا لتا نے اجے پولیس نوں بیان نہیں دتا، ورنہ سارے کیتے کرائے اپر پانی پھر جاندا۔
کلھ ایڈے وڈے وشال مورچے دا پربندھ کیتا گیا ہے تے اتھے تاں اسدا کارن ہی ختم ہو رہا اے۔ لتا نوں بڑی مشکل نال سمجھا-بجھاء کے اس گلّ لئی روکیا گیا کہ اوہ کلھ تک کوئی وی بہانہ بنا کے پولیس نوں بیان نہ دئے۔
ایہہ طے کیتا گیا کہ کلھ نکلن والا مورچہ ردّ نہ کیتا جائے—مورچہ نہ کڈھیا گیا تاں سارے مہلا-منڈل دی بدنامی ہوئےگی۔
کلھ دا مورچہ سفل ہو جائے پھیر بھاویں کچھ وی ہندا رہے۔ بھاویں لتا پولیس نوں بیان دے کے اسنوں نردوش سدھ کر دئے۔
شام نوں ہسپتال پہنچی تاں ڈاکٹر نرساں کشور دے دوآلے جڑے کھڑے سن۔
“کی ہویا ڈاکٹر؟” کشور دی حالت دیکھ کے اس گھبرا گئی سی۔
“مسٹر ورما دی چھاتی 'چ درد پھیر ہویا سی، اسیں گھبرا گئے کہ کتے اوہناں نوں پھیر دورہ نہ پے گیا ہوئے...پر ایسی کوئی گلّ نہیں۔”
ڈاکٹر تے نرساں چلیاں گئیاں۔
اوہ کشور نوں حوصلہ دین لگی کہ اوہ نہ گھبرائے اسنوں کچھ نہیں ہویا۔ کشور ایہہ پچھ رہا سی کہ اوہ دوپیہرے ہسپتال کیوں نہیں آئی...تے اوہ وستھار نال کشور نوں دسن لگی کہ اج کی-کی ہویا۔
اچانک اسنوں سونوں دی یاد آئی تاں اسنے گھر فون کرکے نوکرانی توں سونوں بارے پچھیا۔
“میم صاحبَ بابا دا بخار خاصہ ودھ گیا اے۔ اوہ تہانوں یاد کر رہے۔”
“میں ہنے آئی۔” کہہ کے اسنے فون رکھ دتا تے کشور کول آ کے بولی...:
“کشور سونوں نوں بڑا بخار اے، میرا اس کول رہنا ضروری اے—تسیں اج دی رات کسے طرحاں اکلے گزار لؤ۔”
“ٹھیک اے۔” اسدی گلّ سن کے کشور نے مری جہی آواز وچ کیہا۔
ساری رات سونوں نں کافی بخار رہا۔ اوہ تھوڑھی دیر لئی سوں جاندی۔ جاگدی تاں سونوں نوں اسے حالت وچ دیکھدی۔
دن نکلیا تاں وی اسدی ستھتی اوہو جہی ہی سی۔
نہ چاہندی ہوئی وی اوہ مورچے وچ جان دی تیاری کرن لگّ پئی۔
سونوں رو رہا سی...:
“ممی مینوں چھڈّ کے نہ جاؤ۔”
“میں ہنے آ جاوانگی بیٹا۔” اوہ بولی، “آیا، بابا نوں ڈاکٹر کول لے جاویں۔”
“جی، میم صاحبَ۔” آیا بولی۔
اوہ گھروں نکل ہی رہی سی کہ ہسپتالوں فون آ گیا—کشور نوں پھیر حلقہ جیہا دورہ پیا ہے۔
ایہہ سن کے اوہ سنّ جہی ہو گئی۔
“ٹھیک ہے آ رہی آں۔” کہندیاں ہویاں اسنے فون رکھ دتا پر دچتی وچ پھس گئی۔
ہسپتال جائے جاں مورچے وچ۔ دوہیں جگہ جانا ضروری سی۔ جے مورچے وچ نہیں گئی تاں ساری کیتی-کرائی اتے پانی پھر جائیگا۔ اسدی بڑی ہیٹھی ہوئےگی۔
دل کرڑا کرکے اوہ مورچے وچ شامل ہون لئی نکل پئی۔
مورچے وچ حصہ لین والیاں باقی عورتاں آ گئیاں سن پر کجھ مہتوپورن ہستیاں غائب سن۔
“مالتی کیوں نہیں آئی؟”
“اسدی بیٹی نوں تیز بخار اے اس لئی نہیں آ سکی۔”
“وشاکھا؟”
“اسدے گھر مہمان آئے نے۔”
“برکھا؟”
“اسدا پتی ہسپتال 'چ اے۔”
“راکھی؟”
“اسدے بچے دے اج پیپر شروع ہونے نے۔”
ایہہ سبھ اس لئی نہیں آئیاں تے اوہ؟
اک سوال اسدے ساہمنے آن کھڑھا ہویا سی۔ اسدا بیٹا گھرے بخار وچ تپ رہا ہے؛ پتی ہسپتال وچ اے—پھیر وی ایہہ مورچے وچ آئی ہے۔
تے اوہ لوک اینی ذرا جنی گلّ دے کارن مورچے وچ نہیں آئیاں۔
اسدی سمجھ وچ نہیں آ رہا سی کہ کون صحیح ہے، کون غلط؟ اوہ جاں اوہ...؟
مورچے دے اگے اگے تردیاں تے نعرے لاؤندیاں ہویاں وی اسنوں لگّ رہا سی کہ اج کتے کچھ غلط ضرور ہویا ہے، اس کولوں...۔
000 000 000
