M.Mubin 's Short Story Translate in Punjabi By Mohinder Bedi Jaitu
اردو کہانی :
دہشت پرچا اک دن...
لیکھک : ایمّ. مبین
انوواد : مہیندر بیدی جیتو
جدوں اوہ گھروں نکلیا سی، سبھ کجھ عامَ وانگ نظر آ رہا سی۔
بلڈنگ دا واچمین اسنوں دیکھدے ہی اٹھ کے کھڑھا ہو گیا تے سلام کیتا۔ اسنے سر دے اشارے نال اسدے سلام دا جواب دتا۔ اگے ودھیا تاں ایس.ٹی.ڈی. بوتھ وچ بیٹھے ساجد نے اسنوں سلام کیتا۔ اس دن اسدے جھیراکس، پی.سی.او. وچ بھیڑ کجھ ودھ ہی سی تے فون کرن والیاں دی لائن لگی ہوئی سی۔
کلاسک آئل ڈیپو وچ بیٹھے گڈو نے وی اسنوں سلام کیتا، اسدے سلام دا جواب دیندا ہویا اوہ پوڑیاں اتر گیا۔
ساہمنے آلو پیاز ویچن والے دکانداراں دیاں جانیاں-پچھانیاں شکلاں تے چہرے دکھائی دتے! اوہی رکشا، ہتھ-گڈیاں، موٹر سائیکل تے سکوٹراں دی بھیڑ...تے اوہناں دے ہارناں دا شور۔
اوہناں وچکاروں رستا بنا کے لنگھدا ہویا اوہ، اوکھے-سکھالے، اگے ودھدا گیا—
بسملا چکن سینٹر ساہویں چکن کھریدن والیاں دی قطار لگی ہوئی سی۔ جس تختی اتے اج دا بھاء لکھیا سی، اوہ ہوا وچ لٹکدی ہوئی گول-گول گھم رہی سی۔
اسدے ساہمنے والی دوکان دا ریٹ اک روپیہ گھٹّ سی۔ ستگور ہوٹل دے ساہمنے مٹھیائی بناؤن والا پیاز دے پکوڑے کڈھ رہا سی—کول ہی تازیاں کڈھیاں جلیبیاں، بڑیاں تے آلو دے پکوڑیاں نال بھریا اک وڈا سارا تھال پیا سی۔
گلزار کولڈرنکس وچ اک دو گاہک بیٹھے ٹھنڈے دا آنند مان رہے سن۔
برف والی گڈی آ گئی سی۔ برف دیاں وڈیاں وڈیاں صلاں اس وچوں لاہیاں جا رہیاں سن۔ برف لین والیاں دی بھیڑ لگی ہوئی سی۔ جیوں ہی کوئی گاہک برف دی قیمت دیندا دو آدمی لوہے دے وڈے سارے کینچے نال چکّ کے صلع رکشا وچ رکھ آؤندے۔ مامو ابجی دی دوکان اتے دودھ لین والیاں دی بھیڑ سی۔ اسدے سر اتے دودھ دے ریٹ والی تختی ہوا وچ جھول رہی سی۔
تنّ روپیئے پائیا—دس روپئے دا کلو...' 'تنّ روپیئے پائیا—دس روپئے دا کلو...'
ٹماٹر ویچن والے اچی-اچی ہوکرے مار رہے سی۔
“بھائی اسلام والے کم” ہوکرے ماردے ہوئے انور تے شکیل نے نت وانگ اسنوں سلام کیتا۔
سلام دا جواب دے کے خود نوں بھیڑ دے دھکیاں تے ہیٹھاں پھیلے چکڑ توں بچاؤندا ہویا اوہ اگے ودھ گیا۔ رکشیاں دی قطار وچ کھڑے عزیز نے مسکرا کے اسنوں سلام کیتا۔
پولیس سٹیشن دے باہر کئی سپاہی کھڑے سن تے اک سپاہی اوہناں نوں اوہناں دی ڈیوٹی دا ایریا دسّ رہا سی۔
“نمسکار صاحبَ” اک سپاہی نے اسنوں نمستے کیتی۔
“بئی پوتدار توں...آ چلیئے...۔” اسنے اسنوں کیہا۔
“نہیں جی، اج میری ڈیوٹی نہیں...اج شاید کوئی ہور سپاہی جائے...” سپاہی نے اتر دتا۔
مرچاں والیاں دی دوکان اگوں لنگھدیاں ہویاں اسنوں گھنگ چھڑ پئی۔
اوہ کھنگھدا ہویا کاہل نال اگے ودھ گیا۔ سنگم جویلرس کی دوکان کھلھ گئی سی۔ راجدیپ ہوٹل دے کاؤنٹر دے بیٹھے سندیپ نے نمستے کیتی تے باہر پوریاں چھولے بناؤن والے آدمی نوں گالھ کڈھدیاں ہویاں اسنوں جلدی-جلدی آرڈر دا مال بناؤن لئی کیہا۔
سنیمے والی گلی وچوں ہندا ہویا اوہ پوسٹ آفس تک آیا۔ پوسٹ آفس دے باہر منی آرڈر، رجسٹریاں کرواؤن والیاں دی بھیڑ سی۔
سئیدی ہوٹل دے باہر دو چار آوارہ منڈے بیٹھے آؤن جان والیاں نوں چھیڑ رہے سن تے آؤن جان والیاں کڑیاں تے عورتاں اپر بھدے شبد اچھال رہے سن۔ اینا سبھ پار کرکے اوہ سمیں 'تے آفس پہنچ گیا۔ تے آفس دے کم وچ رجھّ گیا۔
آفس وچ اس دن زیادہ بھیڑ سی، کم دا بوجھ وی ودھ سی۔
اک اک نوں نپٹاؤندیاں ہویاں کدوں دو-تنّ گھنٹے بیت گئے، پتہ ہی نہیں سی لگیا۔
اچانک اسدے اک ساتھی موہن نوں اسدے بھرا دا فون آیا۔ فون 'تے گل بات کرن پچھوں جدوں اسنے رسیور رکھیا، اسدا منہ اڈیا ہویا سی۔
“کی گلّ اے؟” اسنے موہن نوں پچھیا۔
“بھرا دا فون سی...ناکے 'تے کسے وکیل نوں گولی مار دتی گئی اے—اوہ تھاویں ای مر گیا—شہر 'چ بھگدڑ مچی ہوئی اے...دوکاناں بند ہو رہیاں نے...گڑبڑ ہون دی شنکا اے۔ میرے بھائی نے کیہا اے کہ میں آفس 'چوں آ جاواں۔”
ایہہ گلّ سن کے اسدا متھا فکر دیاں لکیراں نال وٹیا گیا—اسنے باس ولّ سوالیا نگاہاں نال دیکھیا۔
“میں فون کرکے سارے جانکاری لیندا واں...” کہندیاں ہویاں باس نے رسیور چکیا تے دو تنّ نمبر ڈائل کرن پچھوں ہرکھ کے رسیور رکھ دتا۔
“فون ڈیڈ ہو گیا لگدا اے...”
تھوڑھی دیر پچھوں چپڑاسی اندر آیا...اوہ کسے کم کارن باہر گیا سی۔
“کی ہویا یادو؟” اسنے پچھیا۔
“کچھ سمجھ نہیں آ رہا سا'ب—پورے شہر 'چ بھگدڑ مچی ہوئی اے۔ کہندے اے، کسے وکیل نوں گولی مار دتی گئی اے۔ دوکاناں بند ہوئی جاندیئیں...لوک گھبرا کے گھرو-گھری بھجے جا رہے اے...دسدے اے، آٹو-رکشا تے موٹراں-کارانں 'تے پتھراء کیتا جا رہے۔ میں آپ تنّ چار ٹٹے شیشیاں والے اٹو-رکشے بھجے جاندے دیکھے اے-جی...سبھ توں ودھ رولا-رٹا نذرانہ ولّ سنیدے-جییدے...”
“نذرانہ!” ایہہ سندیاں ہی باس دے چہرے دا رنگ اڈّ گیا۔ “میرے بیٹی اس سمیں اتھے ٹیوشن 'تے گئی ہوئےگی۔”
تے اوہ گھبرا کے رسیور چکّ کے پھیر نمبر ڈائل کرن لگّ پئے۔
سببّ نال فون مل گیا۔
“مینا کتھے ای؟ ٹیوشن 'تے گئی اے؟ ٹیوشن دا سماں تاں ختم ہو گیا جے...اوہ حالے تک واپس کیوں نہیں آئی؟ سنیاں ایں اس علاقے 'چ بڑی گڑبڑ چل رہی اے۔ ترنت کسے نوں بھیج کے اسنوں ٹیوشن کلاس وچوں بلاء لیاؤ...” کہہ کے اسنے رسیور رکھ دتا۔�
پر اسدے چہرے اتے چنتا دیاں لکیراں گوڑھیاں ہو چکیاں سن۔ اس پچھوں اسنے گھر فون کرکے حالات دا پتہ کرنا چاہیا...پر فون پھیر ڈیڈ ہو گیا سی۔
آفس دے باہر دیکھیا تاں ساریاں دوکاناں بند ہو چکیاں سن۔ سڑکاں سنسان ہو گئیاں سن۔ سڑکاں اتے کوئی واہن، سواری نظر نہیں آ رہی سی۔ لوک دو-دو، چار-چار دیاں دیاں ٹولیاں بنا کے آپس وچ گلاں کر رہے سن۔
“کی کیتا جائے؟” اسنے باس نوں پچھیا۔
“آفس بند کر دتا جائے؟”
“بالکل بند کر دتا جائے۔ چھیتی چھیتی باقی بچے کم نپٹاء لؤ۔” باس نے کیہا تے پھیر گھر فون ملاؤن دا یتن کرن لگے۔
“یادو، ساہمنے نسیم توں موبائل لے آ...شاید اوہ مل جائے۔” باس نے چپراسی نوں کیہا۔
یادو دے نال ہی نسیم خود موبائل لے کے آ گیا۔
“صاحبَ سارے ٹیلیفون ڈیڈ ہو گئے نے...میں وی کئی جگہ ملاؤن دا یتن کیتٔے، پر مل نہیں رہے۔ تہاڈا کہڑا نمبر ملاواں؟”
باس نے نمبر دسیا۔ نسیم نے نمبر ملاؤن دی کوشش کیتی پر فون نہیں لگیا۔
“لگدا اے، سارے شہر دے فون بند کر دتے گئے نے۔”
سارے آپو-اپنا کم سمیٹن وچ رجھّ گئے۔ اسنے دو-تنّ ویر پھیر گھر فون لاؤن دی کوشش کیتی۔ سببّ نال اک واری فون مل گیا۔
“کی ستھتی اے؟” اسنے پچھیا۔
“ایتھے بڑی گڑبڑ اے ساریاں دوکاناں بند ہو گئیاں نے۔ سڑک دے دوویں پاسے ہزاراں لوکاں دی بھیڑ اے جہڑی اک دوجے دے ورودھ نعرے لا رہی اے۔ معاملہ کدے وی وگڑ سکدے۔”
“میں گھر آواں؟” اسنے پچھیا۔
“گھر آؤن دی مورکھتا نہ کرنا، سارے رستے بند نے۔ سڑکاں اتے لوکاں دی بھیڑ جڑی ہوئی اے تے جوش تے کرودھ وچ ابلدی بھیڑ کتے وی کجھ وی کر سکدی اے۔ تسیں جتھے ہو اتھے ہی رہو۔ جدوں حالات ٹھیک ہو جانگے، گھر آ جانا...ورنہ آؤن دی کوئی لوڑ نہیں۔ آفس دے آس پاس تہاڈے کئی دوست نے۔ کسے دے وی گھر رک جانا تے مینوں فون کر دینا۔” اسدی پتنی نے اتر دتا۔
اسنے رسیور رکھ دتا۔
آفس بند کرن دی تیاری ہو گئی سی۔
موہن دا بھرا سکوٹر لے کے آ گیا۔
“اچھا، میں چلداں۔” موہن نے کیہا۔
“سنی...” اسنے موہن نوں کیہا، “پرانے پل والے رستے نہ جائیو...اودھر ودھ خطرہ اے۔”
“نہیں، اسیں نویں پل ولّ دی جاوانگے۔”
صاحبَ تے یادو وی آفس بند کرکے جان دی تیاری کر رہے سن۔ اوہناں دے گھر آفس دے نیڑے ہی سن۔
“تسیں کی کروگے؟” باس نے پچھیا۔
“پتنی نوں فون کیتا سی، اوہ کہندی اے میں گھر آؤن دی مورکھتا نہ کراں۔ سارے رستے بھیڑ نے گھیرے ہوئے نے...لوکاں دے ہتھاں وچ ہتھیار نے۔ پتھراء ہو رہے۔ رستے وچ کچھ وی ہو سکدے۔ میں جس رستے توں ہو کے گھر جاندا آں، ادھر تاں خاصہ تناء دسیدا اے۔ نالے اس رستے دا ہریک آدمی مینوں پچھاندا اے۔ ذرا وی گڑبڑ والی ستھتی وچ میری جان نوں خطرہ ہو سکدے۔”
“تو میرے گھر چلو۔ حالات ٹھیک ہو جان تاں اپنے گھر چلے جانا۔” باس نے کیہا۔
“نہیں میں اتھے رکداں، جے ضرورت ہوئی تاں تہاڈے گھر آ جاواںگا۔”
آفس بند کر دتا گیا۔
باس تے یادو چلے گئے۔
اوہ آفس ساہمنے کھلو کے سستاؤن لگّ پیا۔
ادوں ہی ساہمنے مصطفے آؤندا دکھائی دتا۔
“مصطفے، تیں کدھر بئی؟” اسنے پچھیا۔
“تہاڈے ولّ ای آ رہا ساں جاوید بھائی۔ پورے شہر وچ گڑبڑ چل رہی اے، تہاڈا گھر جانا ٹھیک نہیں۔ چلو، میرے گھر چلو۔ راتیں میرے گھر رک جانا...میں بھابی نوں فون کیتا سی۔ بھابی نے کہے، میں تہانوں گھر نہ آؤن دیاں، اپنے گھر لے جاواں...اودھر خاصی گڑبڑ اے۔”
اوہ مصطفے نال گلاں کردا ہویا اسدے گھر ولّ تر پیا۔
“ایہہ گڑبڑ شروع کنج ہوئی؟”
“پتہ نہیں، اوہ وکیل شہر دے چوراہے وچوں ہندا ہویا کورٹ جا رہا سی۔ اچانک دو موٹرسائیکل سواراں نے اسنوں روک کے اسدے سر وچ گولی مار دتی۔ اوہ تھاویں ڈھیر ہو گیا۔ ہوئےگی کوئی پرانی دشمنی جاں گینگوار دا چکر...ویسے وی اوہ وکیل کافی کالے کارنامیاں وچ شامل سی تے کافی بدنام سی۔ پر اک راجنیتک پارٹی دے پکھ وچ کیس لڑدا سی۔ اس لئی اس پکھ نے پہلاں راجنیتک تے پھیر سمپردائک رنگ دے دتا۔
دوکاناں بند کرائیاں جان لگیاں۔ دوکان بند نہ کرن والے دکانداراں نوں ماٹ-کٹّ کیتی جان لگی۔ کئی آٹو-رکشیاں دے شیشے توڑ دتے گئے، اک رکشا الٹ کے اسنوں اگّ لا دتی گئی۔ وشیش روپ وچ داڑھی والے رکشا ڈرائیوراں نوں نشاناں بنایا جا رہا سی۔” ہرکھ وسّ اسدے جباڑے کسے گئے۔
“صاف جہی گلّ ہے کہ نجی دشمنی جاں کسے ہور کارن کرکے اک سادھارن آدمی دی ہتیا ہو گئی...پر اسنوں ترنت راجنیتک تے سمپردائک رنگ دے کے شہر دی شانتی نشٹ کیتی جائے تے ناگرکاں دی جان تے مال نال کھیڈیا جائے...ایہہ وی کوئی طریقہ اے۔”
دوپہر دا کھانا اسنے مصطفے دے گھر کھادھا۔
اک دو واری اسنے گھرے فون ملاؤن دی کوشش وی کیتی پر فون بند ہون کارن سمپرک نہ ہو سکیا۔
اک گھنٹے بعد اچانک سمپرک ہو گیا۔
“اتھے خاصی گڑبڑ اے...” پتنی دسن لگی، “اسیں بلڈنگ دی ٹیرس 'تے گئے ساں۔ چپھیرے ہزاراں لوک اکٹھے ہوئے ہوئے نے۔ ساہمنے والی مسجس اپر پتھراء ہو رہے۔ اسلامی ہوٹل اتے وی پتھراء کیتا گیا سی تے اسنوں لٹن تے ساڑن دی کوشش وی کیتی گئی سی۔ پر ہوٹل والی گلی وچ ہزاراں منڈے اکٹھے ہو گئے سن، اوہناں جوابی پتھراء کیتا تاں ہملاکاری ٹل گئے پر دوہیں پاسیوں نعرے باجی ہو رہی اے۔ ستھتی کدے وی وگڑ سکدی اے۔ تسیں اس پاسے آؤن دی بالکل وی مورکھتا نہ کرنا۔ مصطفے کے گھر ہی رک جاؤ...”
“دیکھ جے تینوں بلڈنگ 'چ خطرہ محسوس ہوئے تاں بچیاں نوں لے کے اپنے پیکے گھر چلی جاویں۔”
“انج تاں بلڈنگ نوں کوئی خطرہ نہیں پر ہزاراں لوکاں دی بھیڑ ضرور بھڑکی پھردی اے...کجھ وی ہو سکدا اے، اجیہی کوئی گلّ محسوس ہوئی تاں میں بچیاں نوں لے کے ابو کے گھر چلی جاوانگی۔” پتنی بولی۔
پتنی دا پیکا-گھرکا بہتی دور نہیں سی تے اسنوں اس گلّ دا حوصلہ وی سی کہ گلیاں دے اندر-اندر ہی اتھے سرکھات پہنچیا جا سکدا سی۔
پر اپنے گھر دا کی بنیگا؟
کوئی گڑبڑ ہوئی تاں اسنوں لٹن تے سڑن توں کون بچائیگا؟
اوہناں نوں ایہہ مکان لیاں اٹھ مہینے وی نہیں سن ہوئے۔ ساری زندگی دی کمائی، بینک دا قرضہ، زیور ویچن توں بعد اوہناں نے اوہ مکان لیا سی تے ہولی-ہولی اس وچ ضرورت دی ہر چیز سجائی سی۔ جے اوہ گھر لٹّ لیا گیا جاں ساڑ دتا گیا تاں پھیر کی بنیگا؟
اسدے دل دی دھڑکن تیز ہو گئی تے متھے اتے پسینے دیاں بونداں لشکن لگیاں...
مصطفے نے ٹی.وی. چالو کر دتا۔
ٹی.وی. دے ہر چینل توں شہر وچ ہون والے ہنگامے دیاں خبراں آ رہیاں سن۔
“شہر وچ اک وکیل دی ہتیا پچھوں اک راجنیتک پارٹی دے کارجکرتاواں دوارا ہنگامہ، پتھراء، توڑ-پھوڑ...” خبراں وچ پہلاں اس وکیل دا سنبندھ اس پارٹی نال صرف اینا دسیا گیا سی کہ اوہ اسدے کیس لڑدا سی۔
پھیر خبراں وچ اس وکیل نوں اس پارٹی دا میمبر کیہا جان لگّ پیا۔
تے انت وچ اسنوں اس راجنیتک پارٹی دا علاقہ پردھان کیہا جان لگّ پیا سی۔
“اک راجنیتک پارٹی دے علاقہ پردھان، اک وکیل، دی ہتیا پچھوں شہر وچ بھاری تناء، پتھراء دیاں گھٹناواں، دوکاناں لٹن تے چھریباجی دیاں وارداتاں...امول کاٹیکر نامک اک ویکتی نوں مار-مار کے لوکاں ادھ مویا کر دتا...شری پروویجن نامی دوکان نوں اگّ لا دتی گئی۔ مہادیو میڈیکل لٹّ لئی گئی۔”
ورگیاں خبراں ہریک چینل دین لگّ پیا سی تے اوہناں نوں سن-سن کے تناء تے ہنسا ہور ودھ گیا سی۔ ستھتی گمبھیر ہندی جا رہی سی۔ اسدے دل نوں کجھ ہون لگّ پیا۔
اسنوں لگیا شہر بارود دا ڈھیر بن گیا ہے تے ہن اوہ پاٹن ہی والا ہے۔
اکھاں ساہویں گجرات دے دنگیاں دیاں تصویراں تے خبراں بھوں رہیاں سن۔
لوکاں نوں جیوندے ساڑیا جانا...چن، چن کے موت دے گھاٹ اتارنا...اوہناں دی سمپتی نشٹ کر دینی، اوہناں دے گھراں، پوجا ستھاناں نوں ملبے دے ڈھیراں وچ بدل دینا۔
اسدے دل نوں ڈوب پین لگّ پئے تے اکھاں موہرے ہنیرا جیہا چھاؤن لگا—کی ایہو سبھ ساڈی قسمت بن گیا ہے؟
باہر لوکاں دی بھیڑ جگہ-جگہ ٹولیاں دے روپ وچ اکٹھی ہو رہی سی۔ ہر کوئی ایہو سوچ رہا سی کہ جے دنگا شروع ہو گیا تاں کی کریگا...کجھ لوک بچاء دے طریقے سوچ رہے سن تے کجھ لٹمار کرن دیاں سکیماں بنا رہے سن—تے کجھ لوک حملے دے جواب وچ حملہ کرن دی رننیتی تیار کر رہے سن۔
جہڑے لوک اس جگہ نوں اسرکھئت محسوس کر رہے سن، اسنوں چھڈّ کے سرکھات جگاہاں اپر جا رہے سن۔
کسے علاقے وچ پولیس دا ناں-نشان تک نہیں سی تے کسے علاقے نوں پولیس چھاؤنی بنا دتا گیا سی۔ انج کجھ لوکاں نوں سرکھیا دتی گئی سی تے کجھ علاقیاں دے لوکاں نوں بے مہار چھڈّ دتا گیا سی۔ اوہ جو چاہن کر سکدے نے، اوہناں نوں روکن والا کوئی نہیں۔ تے کجھ علاقے نوں انج سیل کر دتا گیا سی کہ اتھے پنچھی وی کھنبھ نہیں سی مار سکدا۔ تے اوہ کجھ نہیں کر سکدے سن۔ شہر وچ ہون والیاں مندیاں گھٹناواں دیاں خبراں لگاتار آ رہے سن۔
ہریک خبر پچھوں انج محسوس ہندا سی، ستھتی گمبھیر توں ہور گمبھیر ہندی جا رہی ہے۔ تناء تے ہنسا جاری ہے۔�
اسنے کئی واری گھر فون کرن دی کوشش کیتی پر سمپرک نہیں ہو سکیا۔ جس کرکے اوہدی چنتا لگاتار ودھدی رہی۔ پتنی گھرے اکلی اے اسنوں اپنے پیکے گھر چلے جان لئی کیہا سی—پتہ نہیں اوہ گئی وی ہے جاں نہیں؟
اسنوں چلے جانا چاہیدا سی...پر اوہ نہیں جائیگی�جان گھر وچ جو اٹکی ہوئی ہے۔
اینیاں مشکلاں نال اوہناں اپنا گھر بنایا ہے۔ گھر دی اک اک چیز وچ اپنا خون پسینہ لایا ہے۔ گھر دی ہریک اٹّ وچ اوہناں دے ارمان، سپنے چنے ہوئے نے۔ بھلا اوہ اس گھر نوں چھڈّ کے کنج جا سکدی ہے؟
اسنوں ڈر ہے—اسدے ایہہ سارے ارمان، سپنے ساڑ کے سواہ نہ کر دتے جان۔ جے اوہ انج سوچ رہی ہے تاں ایہہ اسدی مورکھتا ہے—جے گھرے رہی تاں نہ گھر نوں بچاء سکیگی، نہ اپنے آپ نوں تے نہ ہی بچیاں نوں۔
اک کمزور عورت اپنے آپ نوں بھلا کنج بچاء سکدی ہے؟ ہزاراں گھٹناواں اسدے دماغ وچ گھم رہیاں سن۔ اجہیاں عورتاں نوں واسنا دا شکار بنا کے جیوندیاں ساڑ دتا گیا۔ بچیاں نوں سنگیناں تے ترشولاں نال ونھ، ساڑ دتا گیا۔
“نہیں...” اسدی چیک نکل گئی۔
“کی ہویا؟” مستبا نے تربک کے پچھیا۔
“کچھ نہیں اک بھیانک سپنا دیکھ رہا ساں۔”
“جاگدے ہوئے!” مصطفے نے مسکرا کے کیہا۔
“جو کچھ ہو رہے اوہ کسے بھیانک سپنے نالوں وی گھناؤنا ایں۔ اجیہی ستھتی وچ جاگنا تے سونا اک برابر اے...” اسنے کیہا۔
مصطفے اسدی گلّ سمجھ نہیں سی سکیا۔
شام نوں اسنے من بنایا کہ اوہ تھوڑھی دور تک ستھتی دا موایاں کرن جائیگا۔ مصطفے نے اسنوں انج کرن توں روکیا کہ اوہ گھر جان دی مورکھتا نہ کرے۔
“جاوید بھائی تسیں گھر جان دی قطعی کوشش نہ کرنا...انج کرن وچ بڑا وڈا خطرہ اے۔ تہاڈا گھر جس پاسے اے اوہ رستے بڑے خطرناک ہوئے ہوئے نے۔ چنگا ایہو اے تسیں راتیں اتھے ہی رک جاؤ۔ ویسے کہہ رہے نے، حالات قابو وچ نے...پر کدوں کی ہو جائے، کیہا نہیں جا سکدا...”
“نہیں میں گھر نہیں جا رہا، بس انج ای تھوڑھی دور تک ٹہل کے واپس آ جاواںگا۔” اسنے اتر دتا۔
اسنے مصطفے نوں یقین دوایا کہ اوہ گھر جان دی کوشش نہیں کریگا۔
کجھ دور گیا تاں اس دا اک جان-پچھان والا مل گیا۔
“ویسے تسیں سرکھات رستیاں راہیں گھر جانا چاہو تاں جا سکدے او۔ اوہناں رستیاں اتے کوئی خطرہ نہیں۔ میں تہانوں گھر چھڈّ دیندا آں...۔”
اسنے اسنوں موٹرسائیکل اتے بٹھایا تے سرکھت راہاں توں ہندے ہوئے اوہ اگے ودھے۔
اوہناں راہاں تے محلیاں وچوں لنگھدیاں اوہنوں محسوس ہو رہا سی کہ اتھے بڑا کجھ واپر چکیا ہے۔
ہر جگہ بھیڑ سی۔ راجنیتا تے وڈے بزرگ لوک آپو-اپنے ڈھنگ-طریقیاں نال بھیڑ نوں سمجھاؤن دے یتن کر رہے سن...تے جوش وچ آ کے کجھ مندا-ماڑا کر بہن توں روک رہے سن۔
غصے تے روسے وچ رجھدے نوجوان اوہناں نوں کئی قسم دے سوال پچھ رہے سن تے اپنے نال وار وار ہون والے انیاں دا حساب پچھ رہے سن۔
گھر دے نیڑے پہنچے تاں پچھلی گلی وچ ہزاراں لوکاں دی بھیڑ جڑی ہوئی سی۔
دو نیتا اوہناں نوں سمجھا کے خود اپر قابو رکھن تے شانتی رکھن لئی کہہ رہے سن۔
گھر پہنچیا تاں اگوں پتنی بھڑک گئی۔
“اینا سمجھاؤن 'تے وی تسیں نہیں منے۔ تہانوں سمجھایا سی نہ بائی گھر نہ آئیو؟ اپنی جان نوں اینے خطرے 'چ پا کے آئے او...جے کجھ ہو جاندا پھیر...؟”
“نہیں ایسی کوئی گلّ نہیں...میں خود نوں پوری طرحاں سرکھات مہسوس کرن پچھوں ہی ادھر آیاں—اک جان-پچھان والا مل گیا سی، اوہ موٹر سائیکل 'تے اتھوں تک چھڈّ گیئے...”
رات تک ستھتی عامَ وانگ ہو گئی سی۔ نال ایہہ وی سی کہ رات دہشت دے تناء وچکار لنگھیگی۔
خیر! اک دہشت پرچا دن تاں بیت گیا سی
Translator:p۔�
0 comments: